Είναι μέθοδος που προσπάθησε να εφαρμόσει από το 1987 έως το 1992, ο Ιταλός χειρουργός Δρ Zocchi. Βασίζεται στη θεωρία ότι τα υψηλής συχνότητας κύματα υπερήχων με τη θερμότητα καταστρέφουν τη μεμβράνη του λιποκυττάρου και υγροποιούν το λίπος.
Γίνεται σε χώρο χειρουργείου με αναισθησία, όπως η κλασική λιποαναρρόφηση. Η διαφορά έγκειται στο είδος του μηχανήματος, το οποίο αποτελείται από μία μεταλλική βέργα που στην άκρη της καταλήγει μία ακίδα που παράγει υπερήχους. Θεωρητικά, κατά αυτό τον τρόπο έχει τη δυνατότητα να λιώνει το λίπος. Από μία τομή θα τοποθετηθεί η κάνουλα της λιποαναρρόφησης με τους υπερήχους και με αργές κινήσεις προς τα μέσα και προς τα έξω ο χειρουργός λιώνει το λίπος της περιοχής. Κατόπιν με μία αναρρόφηση αναρροφά το λιωμένο λίπος. 
Ως πλεονέκτημα της μεθόδου έχει αναφερθεί ο μικρότερος χρόνος ανάρρωσης.
Ως μειονεκτήματα της μεθόδου, έχουν αναφερθεί ότι:
- ο χειρουργικός χρόνος αυξάνεται,
- το κόστος αυξάνεται,
- οι τομές που χρησιμοποιούνται πρέπει να είναι μεγαλύτερες για να προσαρμόσουν την κάνουλα και επίσης,
- ελλοχεύει κίνδυνος εγκαυμάτων.